ကၽြန္မဘဝမွာ ပြဲေနပြဲထိုင္အခမ္းအနားေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္တရအလြဲေလးေတြရွိခဲ့တယ္။ ကၽြန္မႏွစ္တန္းအရြယ္ေလာက္မွာ အေမ့ဘက္ကအမ်ိဳးေတြစုၿပီး ရွင္ၿပဳပြဲအၾကီးအက်ယ္လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီေခတ္က အခမ္းအနားေတြမွာ ဗီြဒီယိုရိုက္တာ စၿပီးေခတ္စားကာစအခ်ိန္။ ဒီပြဲကိုလည္း ဗီြဒီယိုရိုက္မွ ေခတ္မီမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ တစ္မ်ိဳးလံုးတစ္ေဆြလံုး ၿပိဳးၿပိဳးပ်က္ပ်က္ေတြဝတ္ၾကပါေလေရာ။ ကၽြန္မလည္းေရႊအိုေရာင္ဂါဝန္ေလးနဲ႔ လွလို႔။ ဒါေပမဲ့… ဒါေပမဲ့.. ကၽြန္မရဲ႕အလွေတြမေပၚလြင္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာၿဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မက ဗီြဒီယိုထဲ ပါခ်င္လြန္းလို႔ ကင္မရာမင္းသြားသမွ်ေနာက္ကို ဟိုေၿပးဒီေၿပး ေလွ်ာက္လိုက္ေနတာနဲ႔ပဲ ေၿမာက္သစ္ကိုင္းလြတ္ၿဖစ္ခဲ့လို႔ပါ။ အေခြထြက္လာလို႔ ၾကည့္ၾကေတာ့ ဟိုေၿပးဒီေၿပးနဲ႔ ဂါဝန္အစြန္းေလးပဲ ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲ (ေသခ်ာပါတယ္ေလ.. ေရႊအိုေရာင္ဂါဝန္ေလး) ။ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မရဲ႕အၿဖစ္ဟာသူတို႔အတြက္ ရယ္စရာၿဖစ္ရၿပန္ၿပီ။ အမ်ိဳးေတြစံုတိုင္း ဒီအေခြကိုၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ၾကတယ္။
အထက္ပါကိစၥက ငယ္ေသးလို႔ထားလိုက္အံုး။ ၾကီးေကာင္ၾကီးမားက်မွ လြဲတာေတြကေတာ့……. ကၽြန္မတတိယႏွစ္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ေက်ာင္းေနဖက္အစ္မတစ္ေယာက္ IBC မွာမဂၤလာေဆာင္လို႔ ကၽြန္မက မဂၤလာပန္းကံုးဗန္းကိုင္ေပးရတယ္။ သိမ့္(သူလဲအတန္းထဲကကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းပဲ)က မဂၤလာပန္းၾကဲရတယ္။ လက္ထပ္လက္စြပ္ဗန္းကိုင္တာနဲ႔ အရံေတြကေတာ့ အစ္မတို႔အမ်ိဳးေတြထင္တယ္။ ပန္းၾကဲ၊ ဗန္းကိုင္ေတြေရာ အရံေတြပါ အားလံုးဆင္တူေလးေတြနဲ႔ လွခ်င္တိုင္းလွေနၾကတာေပါ့ေလ။ မိတ္ကပ္ကလည္း နာမည္ၾကီး ခင္စန္းဝင္း။ သတို႕သားဘက္ကေရာ အစ္မဘက္ကပါ အသိုင္းအဝိုင္းၾကီးၾကလို႔ မဂၤလာပြဲဟာ အေတာ္ေလးကို စည္ကားပါတယ္။ အစ္မနဲ႔အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့ ေက်ာင္းကအတန္းသူ အတန္းသားေတြလဲလာၾကတယ္။ သူတို႔ေတြလား… အကုန္လံုးကကၽြန္မနဲ႔ခင္တဲ့သူေတြပဲေလ။ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြလဲပါရဲ႕။ အခမ္းအနားမွဴးဦးေက်ာ္စိုးဦးက ပြဲတက္ခါနီးမွ ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပြဲထြက္ရမယ့္အစီအစဥ္ေတြကို ခပ္ၿမန္ၿမန္ေလးေၿပာသြားတယ္။ ကၽြန္မကထင္ထားတာ ရီဟာဇယ္အရင္လုပ္ၿပီးမွ ပြဲထြက္ရမယ္ေပါ့။ ခုေတာ့ဒီလိုမဟုတ္ေပါင္.. တန္းၿပီးထြက္ရမွာတဲ့။ ကိစၥမရွိပါဘူးေလ.. ကိုယ္ကေရွ႕ဆံုးကမွမဟုတ္တာ။ ဘာမွလြဲစရာမရွိဘူး။ တစ္ကယ္တမ္း ပြဲထြက္ေတာ့ရင္ေတြတုန္လာတယ္။ ေဘးဘီဝဲယာမွာ ေက်ာင္းကလူေတြေလ။ ေၿခလွမ္းမွားလို႔မရဘူး .. ဒင္းတို႔ဝုိင္းဟားၾကမွာ။ ဟယ္.. ေၿပာရင္းဆိုရင္း သိမ့္က လုပ္ၿပီ။ ပန္းေတြကို လမ္းတစ္ဝက္နဲ႔တင္ အကုန္ၾကဲပစ္တာ က်န္တဲ့ေလွ်ာက္လမ္းတစ္ဝက္မွာ ၾကဲစရာမရွိေတာ့ဘူး။ ဒါကိုဒင္းက ဟန္မပ်က္ေအာင္ဆိုၿပီး ဘာမွမပါပဲနဲ႔ လက္ကေလးနဲ႔ၾကဲဟန္ၿပၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္း ဟိုေကာင္ေတြတခြိခြိရယ္သံကို ၾကားေနရၿပီ။ စင္ေပၚတက္ခါနီးက်ေတာ့ သတို႔သား၊ သတို႔သမီး နဲ႔ အရံေတြပဲတက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔က ေအာက္နားမွာေစာင့္ေနရၿပီး ပန္းကံုးစြပ္ေပးမဲ့ လူၾကီးေတြ တက္ခါနီးမွ ဦးေက်ာ္စိုးဦးကေခၚမွာ။ ေဟာ.. ေခၚၿပီ။ ကၽြန္မရင္တထိပ္ထိပ္နဲ႔ တက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္.. သတို႔သားေဘးမွာ။ သတို႔သမီးက ကၽြန္မကိုမ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲၿပၿပီး ပါးစပ္ကေလးလႈပ္ရံု လွမ္းေၿပာတယ္ “ ညီမ မထိုင္ရဘူးေလ.. ေဘးမွာရပ္ေနရမွာ“ တဲ့။ သတို႔သားကလည္း ၿပံဳးစိစိၿဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္မလည္းကမန္းကတမ္း ထရပ္လိုက္တယ္။ ဦးေက်ာ္စိုးဦးက အနားကိုမသိမသာကပ္လာၿပီး “ သမီးကဘာလို႔ထိုင္လိုက္ရတာလဲ.. သတို႔သားေဘးမွာပဲ ရပ္ေနရမွာေလ“ တဲ့ ။ ဟြန္း.. အစကတည္းက ေစာေစာလာၿပီး ေသခ်ာေၿပာပါလားလို႔။ ပြဲမထြက္ခင္ သူကေၿပာေတာ့ သမီးနာမည္ေခၚရင္ တက္လာၿပီး သတို႔သားေဘးမွာေနရာယူရမယ္ တဲ့။ သတို႔သားေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနရမယ္ လို႔ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေၿပာပါလား။ ခုေတာ့.. စင္ၿမင့္ထက္မွာ အရွက္ရစရာေတြၿဖစ္ကုန္ၿပီ။ ရွက္လိုက္တာေနာ္။ ဝတၳဳေတြထဲမွာေရးထားသလို အဲဒီအခ်ိန္မွာကၽြန္မေလ ေရေငြ႕ေလးအၿဖစ္ကြယ္ေပ်ာက္သြားခ်င္ခဲ့တယ္။ ရွက္လြန္လြန္းလို႔။ ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ ဒီသတင္းဟာ hot news တစ္ပုဒ္ေပါ့ရွင္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက “နင္ဒီလိုအတင္းေနရာဝင္လုဖို႔ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး၊ အစ္မမ်က္ႏွာကိုေထာက္အံုးမွေပါ့“ ဆိုၿပီးတစ္မ်ိဳး၊ “လိုခ်င္ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေၿပာေပါ့.. အခုေတာ့အားလံုးစိတ္ညစ္ရတာ“ ဆိုၿပီး ထြန္းအိၿႏၵာဗိုလ္သီခ်င္းနဲ႔ကတစ္ဖံု၊ သတို႔သမီးကလည္း “ၾကည့္စမ္း နင္တို႔ေတြဇာတ္လမ္းရွိခဲ့မွန္းခုမွသိရတယ္” ဆိုၿပီးတစ္မ်ိဳး ဝိုင္းစၾကပါေလေရာ။ ခံရမွာပဲေလ.. တံုးတာကိုး ။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment