ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေလးေတြ ဆက္ေၿပာရအံုးမယ္။ တစ္ခါက အမ်ိဳးေတြအားလံုးစုၿပီး အဖိုးရဲ့ဇာတိ တိုက္ၾကီးၿမိဳ႔နယ္ ေအာက္စုေက်းရြာကို အလည္သြားၾကတယ္။ အဲဒီေနရာက နည္းနည္းေတာ့ေခါင္တယ္ထင္တယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးလဲမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေကာက္ရုိးပံုေတြေပၚတက္ေဆာ့၊ ဆီးသီးေတြေကာက္၊ ႏြားလွည္းေတြစီးနဲ႔ ေပ်ာ္ဖို႔ေတာ့ေကာင္းတယ္။ ညေရာက္ေတာ့ လူၾကီးေတြကလည္း လဘၻက္သုပ္၊ ပဲကတၱီပါၿပဳပ္၊ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ဝိုင္းဖြဲ႔ၿပီးစကားလက္ဆံုေၿပာမကုန္ေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ ကေလးအဖြဲ႔ကလည္း တစ္ဝိုင္းသတ္သတ္ သရဲအေၾကာင္းတို႔ စုန္းအေၾကာင္းတို႔ ေၿပာၿပီးေက်ာခ်မ္းေနၾကတာ။ ေတာထံုးစံအတိုင္း ေရနံဆီမီးခြက္ထြန္းထားတာဆိုေတာ့ ဘာမွသဲသဲကြဲကြဲမၿမင္ရဘူးေလ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မရဲ့အလြဲေတြ စတာပဲ….။ ပဲကတၱီပါၿပဳပ္ထဲမွာ ၿဖဴၿဖဴအလုံးေလးတစ္ခ်ိဳ႔ကို ခပ္မွဳန္မွဳန္ေတြ႔လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ.. “ ဟယ္.. ေတာကပဲကတၱီပါၿပဳပ္ေလးေတြက ငါတို႔ဆီကလိုမဟုတ္ဘူးေတာ့.. ၿဖဴၿဖဴအလံုးေလးေတြဟ “ ဆိုၿပီး သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ သံုး၊ ေလးလံုး အၿမန္ခပ္ၿပီးပါးစပ္ထဲေကာက္ထည့္လိုက္တာ..။ “ အီး.. ဟီး.. ငန္လိုက္တာ..ဖြီး .. ဆားေတြ ၊ ဆားခဲေတြ” အဲဒါနဲ႔ ငန္တယ္ငန္တယ္ဆိုၿပီး ပါးစပ္ထဲကဆားေတြသြားေထြးထုတ္မလို႔ ထေၿပးတာႏွစ္လွမ္း၊ သုံးလွမ္းပဲရွိေသးတယ္ “ဘုတ္” ဆိုေအာက္ၿပဳတ္က်ပါေလေရာ။ သူတို႔ေတာအိမ္ေတြက ကြပ္ပ်စ္တစ္ဝက္ ေၿမစိုက္တစ္ဝက္ေတြေလ။ ကၽြန္မက ၾကမ္းၿပင္တစ္ေၿပးညီထင္ၿပီး အေၿပးတစ္ပိုင္းေလွ်ာက္သြားတာ လူၾကီးဒူးေက်ာ္ေက်ာ္ၿမင့္တဲ့ ကြပ္ပ်စ္ေပၚကေန ၿပဳတ္က်ေတာ့တာေပါ့။ ပါးစပ္က ငန္တာကတစ္မ်ိဳး၊ ၿပဳတ္က်လို႔ နာတာကတစ္မ်ိဳး၊ ေမေမဆူလို႔ စိတ္ညစ္တာကတစ္မ်ိဳး၊ ေမာင္ႏွမေတြ ဝိုင္းရယ္ၾကလို႔ ရွက္တာကတစ္မ်ိဳး…. အို.. အမ်ိဳးေပါင္းကိုစံုသြားတာပါပဲ။ ဟီးဟီး… ခုၿပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ရယ္ရတယ္။
တစ္ခါတုန္းကလည္း ေဒၚေလးက ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္တာ ကၽြန္မန႔ဲ ကၽြန္မရဲ႕တစ္ဝမ္းကြဲညီမေလးကိုေခၚသြားတယ္။ အဲဒီတုန္းကကၽြန္မက ရွစ္ႏွစ္၊ သူကခုနစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိအံုးမယ္ထင္တယ္။ ေဒၚေလးသူငယ္ခ်င္း အန္တီမူမူ လည္းပါတယ္။ အၿပန္မွာ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနတုန္း ဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္က ကၽြန္မညီမေလးရဲ႔ ပါးကိုဆြဲသြားတယ္။ ကၽြန္မညီမေလးက ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီလူၾကီး ညီမေလးပါးကိုဆြဲသြားတာလဲၿမင္ေရာ ကၽြန္မလဲ ဘာမေၿပာညာမေၿပာနဲ႔ ညီမေလးရဲ႕ပါးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးပိတ္ရိုက္လိုက္တယ္။ ေဒၚေလးက “ ဟဲ့ ဟဲ့.. ဘာလို႔ အဲဒီလိုလုပ္ရတာလဲ “ ဆိုၿပီးဆူတာေပါ့။ အရိုက္ခံလိုက္ရတဲ့ညီမေလးကေတာ့ ပါးစပ္ေလးအေဟာင္းသားနဲ႔ ေၾကာင္ၾကည့္ေနရွာတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ပဲ ေဒၚေလးကိုရွင္းၿပလိုက္ပါတယ္။ “အဖြားကေၿပာထားတယ္ ေဒၚေလးရဲ႕.. ကိုယ္နဲ႔မသိတဲ့သူတစ္ေယာက္ေယာက္က ကိုယ့္အသားကိုလာတို႔ရင္ အဲဒီေနရာကို ခပ္နာနာေလး ၿမန္ၿမန္ရိုက္လိုက္ရတယ္တဲ့.. အခုေခတ္မွာ ခေလးေတြကိုထံုေဆးနဲ႔တို႔ ေခၚသြားၿပီးေတာ့ ေရာင္းစားတတ္ၾကတယ္တဲ့” လို႔ရွင္းၿပလိုက္တယ္။ ကၽြန္မခုလိုရွင္းၿပလိုက္ေတာ့မွ ညီမေလးကကၽြန္မကို “ကယ္တင္ရွင္ၾကီး” ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔လား ? ?? “ေနႏွင့္အံုးေပါ့” ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔လား??? ဘာမွန္းမသိတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္ေနၿပန္ပါတယ္။ ေဒၚေလးနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ တခိုးခိုးတခိြခိြနဲ႔ရယ္မဆံုးေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မကလည္း တစ္ကယ္ကိုစိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ရုိက္လိုက္တာေလ။ ဟိုဦးေလးၾကီးကလည္းတစ္ကယ္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ ပါးလိမ္ဆြဲသြားတာပဲ။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ေစတနာ အလြဲေလးပါ။ ေနာက္ထပ္ မေရမရာအလြဲေလးေတြ.. အေသအခ်ာအလြဲေလးေတြလဲရွိေသးတယ္။ ေနာက္မွဆက္ေၿပာၿပမယ္ေနာ္။
