ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းက သိပ္တုံးတာပဲ (ခုလဲနည္းနည္း တုံးေသးတယ္)။ လုပ္လိုက္ရင္ တလြဲခ်ည္းပဲ။ ေၾကာက္တတ္လိုက္တာလဲလြန္ေရာ။ လူေတြကိုလဲေၾကာက္တယ္။ တစ္ခါမွ မၿမင္ဘူးတဲ့ သရဲကိုလည္း ေၾကာက္တယ္။ အဆူ၊ အရုိက္ခံရမွာလဲေၾကာက္တယ္။ ဖား၊ ခရု၊ အိမ္ေၿမာင္ တို႔ကိုလည္းေၾကာက္တယ္။ အို.. အားလံုးကိုေၾကာက္ေနတာပါပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္တတ္သလဲဆိုရင္ တစ္ခါက အဘိုးေနမေကာင္းၿဖစ္ေတာ့ ကၽြန္မက ရွိက္ၾကီးတငင္ငိုတာတဲ့။ ပါးစပ္ကလည္း "အေဖၾကီးမေသရဘူး အေဖၾကီးမေသရဘူး" လို႔ေအာ္ၿပီးငိုတာ(အဘိုးကို အေဖၾကီးလို႔ေခၚတာ)။ အဘိုးေဘးနားမွာ အဘြားလည္းရွိေနတယ္ေလ။ အဘြားက ေမးတယ္ "ငါ့ေၿမးေလးက အဘိုးကို သိပ္ခ်စ္တာပဲလား"တဲ့။ ဒါကိုကၽြန္မက ဘာေၿဖတယ္မွတ္လဲ "ဟင့္အင္း၊ အေဖၾကီးေသရင္ သရဲၿဖစ္ၿပီး လာေၿခာက္မွာစိုးလို႔" လို႔ ရုိးသားစြာေၿဖလိုက္တယ္။ ေနမေကာင္းတဲ့ အဘိုးေတာင္ ကၽြန္မအေၿဖေၾကာင့္ ရယ္လိုက္တာေလ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မရပ္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္မကအဲသလို ပါးနပ္တာ။
ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မရဲ့အားနည္းခ်က္တစ္ခုရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အစားမက္တာပဲ။ ကၽြန္မငယ္ငယ္က အဘိုးေတြ အဘြားေတြနဲ႔အေနမ်ားတယ္။ ေဖေဖ့အလုပ္က ခရီးသြားေနရတာ။ ေမေမကလည္း ရုံး၀န္ထမ္း။ အဘိုးက ကၽြန္မကိုအရမ္းခ်စ္တာ။ အၿပင္ကၿပန္လာတိုင္း စားစရာ တစ္ခုခုပါလာတတ္တယ္။ တစ္ခါေတာ့ အဘိုးတို႔ အိမ္အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥ အမွဳ ၿဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ရုံးခ်ိန္းကေန စိတ္ရွဳပ္ၿပီးၿပန္လာတဲ့အဘိုးကို ဘာစားစရာပါလဲဆိုၿပီး အတင္းလိုက္ေမးတာ။ အဘိုးက ဘာမွမေၿပာေပမဲ့ အဘြားကစိတ္တိုၿပီး "ဘာမွမပါဘူးေဟ့ လဥ ပဲပါတယ္" လို႔ ရြဲ႔ေၿပာလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကၽြန္မက "လဥစားမယ္ လဥစားမယ္" ဆိုၿပီး ၾကမ္းၿပင္မွာလူးလွိမ့္ ငိုတာတဲ့ ( ဟီးဟီး.. အဲဒီတုန္းက ဘာမွန္းမွမသိတာ )။ ေဒါသၿဖစ္ေနတဲ့ အဘိုးနဲ႔အဘြားမွာ ကၽြန္မကိုၾကည္႔ၿပီး အူတက္ေအာင္ရယ္ၾကသတဲ့။
အစားမက္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔႔ပတ္သက္တဲ့ ရယ္စရာေလးေတြေၿပာရဦးမယ္။ တစ္ည..ကၽြန္မအိပ္ေပ်ာ္မလိုၿဖစ္ၿပီးမွ အသံတစ္ခုၾကားလို႔ႏုိးလာၿပီး နားစြင့္လိုက္တယ္။ အဘြားရဲ့ၿခင္ေထာင္ထဲက ”ခြပ္..ခြပ္” ဆိုတဲ့အသံ။ က်န္တဲ့ေနရာသာ တုံးရ အ,ရမယ္ ဒါမ်ိဳးကေတာ့သြက္ၿပီးသား။ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲလည္လွၿပီထင္တာ အၾကံတူတစ္ေယာက္လည္းရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မညီမ၀မ္းကြဲေလးေပါ့။ သူကလည္း အဲဒီအသံကိုနားစြင့္ေနတာေလ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လက္တို႔လိုက္တာနဲ႔ တန္းၿပီးသေဘာေပါက္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါန႔ဲပဲ အခန္းထဲက အသာေလးထြက္ ေၿခေဖာ့နင္းၿပီး အဘြားၿခင္ေထာင္ထဲကို ေၿပး၀င္ၾကတာ။ ဟားဟား…ထင္တဲ႔အတိုင္းပဲ အဘြားကို ပန္းသီးၾကီးကိုက္လ်က္သား တန္းမိတာပဲ။ အဘြားကေတာ့ “ေတာ္ေတာ္နားပါးတဲ့ဟာမေလးေတြ..နင္တို႔ရန္ကိုေၾကာက္လို႔ နင္တို႔အိပ္တဲ့အထိေစာင့္ၿပီးမွစားတာကိုေတာင္… ငါ့မွာဘယ္ေတာ့မွေၿဖာင့္ေၿဖာင့္မစားရဘူး” အစရွိသၿဖင့္ ဆူလည္းဆူ၊ ရယ္လည္းရယ္ေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ သူ႔ပန္းသီးၾကီးကို အတင္းလုစားၾကတာပဲ။ အဘြားကကၽြန္မတို႔ကို အေတာ္ခ်စ္ရွာတာပါ။ အစားအေသာက္ဆိုလည္း ကၽြန္မတို႔ကိုအၿမဲဦးစားေပးတာ။ ဒီေလာက္ေကၽြးေနတဲ့ၾကားက ငတ္ၾကီးက်လြန္းတဲ့ကၽြန္မတို႔ကို အဘြားေတာင္ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ေနာက္တစ္ခါ.. ရယ္စရာေလးရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မရဲ့ ၂ႏွစ္သားအရြယ္တစ္၀မ္းကြဲေမာင္ေလးကို သူ႔အေမ
(ကၽြန္မအေဒၚ)က ၿငိမ္ေအာင္ဆိုၿပီး စတီးပန္းကန္ေလးတစ္လုံးနဲ႔ TVေရွ့မွာေနရာခ်ေပးထားတယ္။ ကၽြန္မလဲ သူ႔ပန္းကန္ထဲက မလိုင္လုံးေလးေတြၿမင္တာနဲ႔ အရမ္းသြားေရက်သြားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ေလးကလည္း သူ႔အစားအေသာက္ကို ထိလို႔ကိုမရဘူး၊ အာၿပဲၾကီးနဲ႔ေအာ္ငိုတာ။ ကၽြန္မက ဒီကေလးေလာက္ေတာ့ လွည့္တတ္ပါေသးတယ္ေပါ့။ “သားသား..ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္း…ေကာင္ေကာင္ၾကီး” ဆိုၿပီး TV ကိုလက္ညွိးထိုးၿပၿပီး သူ႔ပန္းကန္ထဲကမလိုင္လုံးတစ္လုံးကို အၿမန္ႏွိဳက္ၿပီး ပါးစပ္ထဲေကာက္ထည့္၀ါးလိုက္တာ…။ အမေလး… ကံေကာင္းလို႔သြားမက်ိဳးတယ္။ သူ႔အေမထည့္ေပးထားတာ မလိုင္လုံးမဟုတ္ဘဲ ေလာက္စာလုံးေလးေတြကိုး..။ “ေလာက္စာလုံးေတြလိမ့္ကုန္မွာစိုးလို႔ ပန္းကန္နဲ႔ထည့္ေပးထားတာ.. ကေလးေတာင္ဒါကိုမစားရေကာင္းမွန္းနားလည္တယ္ … နင္ကငတ္တာကိုး” တဲ့။ ေၿပာလည္းခံရေတာ့မွာေပါ့။
ကၽြန္မရဲ့အလြဲေတြက ဒါေတြတင္ဘယ္ကအုံးမလဲ ေနာက္မွဆက္ေၿပာၿပအုံးမယ္………..
